Pourodzinowy post Kornelkowy. Koniec(?) problemów technicznych...

Po raz pierwszy świat zobaczyła 16 listopada 2012 roku. Zakochałam się w niej od pierwszego niezadowolonego krzyku... Zaczarowała mnie zaskakująco trzeźwym spojrzeniem zza oszołamiająco długich rzęs... Kiedy po raz pierwszy zacisnęła paluszki na moim palcu- przepadłam bez reszty:)

Kornelia - nasza piękna Mała Dama:)

To już dumna Dwulatka, dzielnie zdmuchująca świeczkę na urodzinowym torcie- w zeszłym roku (klik) doprowadziło ja to do łez;)

W tym roku, owszem, łezka poleciała, ale z nadymania się przy dmuchaniu;)

Kiedy na nią patrzę, widzę, jak bardzo "wydoroślała", czasem patrzy z taka powagą...

... i z olbrzymią ciekawością chłonie otaczający ją świat:)

Choć mieliśmy świętować w osiemnastoosobowym gronie, zmniejszyło się ono do wesołej jedenastki- bywa i tak... Nauczona zeszłorocznym doświadczeniem- ostatecznie postanowiłam nie szaleć z wypiekami, jeden dzień nad piekarnikiem w zupełności mi wystarczył;)

Nikt głośno nie narzekał, więc chyba nie było tak źle;) 

Dla Kornelki najważniejszym gościem okazał się Jaś...

Będę szczera- z moją podrywaczką chłopak nie miał szans;)

Najpierw próbowała go przekonać kredkami...

... potem przyszłą pora na zachęcanie uśmiechem...

..."dyskretne" przystawianko...

..."no co też ten chłopak tak ucieka?!"...

..."powiedz, o co chodzi?"...

..."nie bądź taki nieśmiały..."

..."bo i tak cię pocałuję";)

I co mamy zrobić z taką dziewczyną?;)

Skoro urodziny mamy już za sobą- od dziś zabrałam się za przygotowania świąteczne. To już druga połowa listopada, a ja w zeszłym roku stwierdziłam, że takie wydłużenie przygotowań daje świetne efekty, w święta nie jestem nieprzytomna ze zmęczenia i nie martwię się, jakie braki czy niedociągnięcia mogą ujawnić się w najmniej oczekiwanym momencie. Dziś uzupełniłam zapasy cynamonu, anyżu i innych przydatnych w dekorowaniu drobiazgów, więc rączki już chciałyby przerabiać je chociażby na wianek;) Strzeżcie się, będę relacjonować moje poczynania na bieżąco:)

Wiele wskazuje na to, że blogger się uspokoił. Sama zmiana przeglądarki nic nie dała, dziś samoczynnie wszystko (mam nadzieję) wróciło do normy. W Klamociarni (klik) pojawiły się półeczki, zachęcam do obejrzenia:)

W ramach przedświątecznego nabierania formy postanowiłam na nowo zaprzyjaźnić się z rowerkiem stacjonarnym- wolałabym jazdę po lesie, bo pedałowanie w miejscu trochę mnie irytuje, ale lepsze to, niż nic. Jutro najpewniej nie usiądę, ale co tam;)

Teraz pora na ogarnięcie tego wszystkiego, co zostało z zeszłego roku, może już teraz uda się coś stworzyć?;)

Dobranoc:)