Pokolorować złe dni.

W 9 przypadkach na 10 jestem twarda i nie do zdarcia.

Kiedy inni złorzeczą, że słoneczny dzień zamienia się w deszczowy- z uśmiechem czekam na tęczę.

Szklanki miewam nieodmiennie w połowie pełne i kurczowo trzymam się wiary, że zły los nie istnieje- są tylko moje wybory...

Jednak zostaje te 10% przypadku...

Przypałętało się wczoraj. 

Zamiast robić zdjęcia - płakałam nad stłuczoną lampą. 

A skoro zaczęłam, potem poszło lawinowo i zupełnie bez sensu, bo patrząc na trzeźwo- żaden spośród Strasznie Ważnych Powodów nie wykracza daleko poza to, co "błahe". Łańcuszek się zerwał- ulubiony, bo wciąż go nosiłam, a nie przez jakąś złośliwość losu - przegrał w starciu z grubymi splotami swetra. Ważę wciąż za dużo - fakt, ale w sześć tygodni pozbyłam się piętnastu kilogramów i nie było ani jednego dnia, by waga stała w miejscu. Ustawicznie brakuje mi czasu- pewnie, ale kto ma go w nadmiarze? Wiele spraw zaczęłam i skończyć nie mogę- bo zwyczajnie jest tego za dużo, a ja wciąż jeszcze nie zmieniam się w cyborga (a może?). Rośnie stos książek "do przeczytania" i filmów "do obejrzenia", ale wolniej niż ten "przeczytane i obejrzane". Dalej nie wymieniam, bo to wszystko bzdury;) Napady malkontenctwa zdarzają mi się rzadko- i całe szczęście, bo nie lubię siebie takiej;)

Nowa lampa zamówiona, a na przepędzenie ostatnich chmur zaserwowałam sobie terapię kolorem:)

Choć nie odkryłam dotąd w sobie jakichś szczególnych wegańskich inklinacji (bynajmniej tych ideowych), ostatnio zauważam, że coraz mniej w moim jadłospisie mięsa. Oczywiście zdarzają mi się soczyste sny ze średnio wysmażonym stekiem w roli głównej, ale większy pociąg czuję do warzyw. Nie jestem ani odkrywcza, ani wymyślna- królują pomidory, czosnek i papryka, chętnie sięgam po cukinie, pory i strączki, ograniczyłam sól, zwiększyłam porcje ziół, jeśli przyprawiam na ostro, to tylko chili. Chleb jem wyłącznie swój własny, o dziwo nawet na nabiał (poza mlekiem) zapotrzebowanie mi spadło. Przy olbrzymiej nadwadze najbardziej dokuczały mi stawy i paskudne kołatania serca - od wielu dni ból nie pojawił się ani razu. 

Są momenty, gdy biję się z myślami, czy powinnam o tym wszystkim tu pisać, czy nie lepiej sprawdziłby się drugi blog? Może tak, może nie, decyzji wciąż nie podjęłam, a na razie nie chcę mnożyć bytów bez potrzeby. Jeśli przynudzam- dajcie znać;) A jako że jeszcze nie daliście- zaserwuję Wam spaghetti z warzywami:)

opakowanie (400g) pełnoziarnistego spaghetti

średnia cukinia

10-15 małych pieczarek

duża żółta papryka

duża czerwona papryka

małą papryczka chili

mała główka czosnku

mały por

400-500g pomidorów (mogą być z puszki lub passata)

2-3 łyżki oliwy z oliwek

kilka listków bazylii

sól do smaku

Cukinię (ze skórką) i papryki kroimy w długie cienkie paski, pieczarki i chili- w cieniutkie plasterki, por- w kostkę. Czosnek i bazylię grubo siekamy. Wszystkie warzywa wrzucamy na dużą patelnię, dodajemy oliwę, podsmażamy 5 minut. Obrane pomidory miksujemy lub kroimy w drobną kostkę, dodajemy do reszty warzyw, pozwalamy całości się zagotować. W tym czasie gotujemy makaron na półtwardo, odcedzamy, mieszamy z warzywami, ewentualnie doprawiamy solą. I moja uwaga- warzywa możemy smażyć dłużej, do miękkości, ale ja wolę chrupiące:)

A że kolory lubię nie tylko na talerzu - przyniosłam do domu pełną... szufladę bratków;)

Uwielbiam tę ich drobniutką odmianę, jest też znacznie trwalsza.

Wiosna stała się faktem:)

Przede mną dziś jeszcze sporo pracy, więc zdjęć dziś niewiele- ale nie bójcie się, nadrobię;)

Dobranoc.