Smak róży...

...to jeden ze smaków mojego dzieciństwa. Smak konfitury, którą Babcia do dziś napełnia puchate pączusie, szczodrze obsypane cukrem pudrem... Herbatki z owoców dzikiej róży, słodzonej właśnie konfiturą w długie zimowe wieczory... A czasami smak różanego wina, pitego do podwiczorku z kryształowego kieliszka "dla zdrowotności", a dla przeciwdziałania przeziębieniom... W wielu rejonach może być jeszcze zbyt wcześnie jak na różane zbiory, ale u mnie róża pomarszczona czerwieni się już coraz piękniej i myślę, że za kilka dni będzie już gotowa do zbioru.

Przygotowanie owoców na konfiturę jest niestety pracą dość nieprzyjemną (przynajmniej ja tak to odbieram;) i zajmuje sporo czasu- każdy owoc trzba wydrylować, usuwając ze środka wszyskie pestki i drobne włoski- właśnie na te włoski trzeba bardzo uważać, bo mają paskudną tendencję do wbijania się w opuszki palców, więc najlepiej jest to robić w rękawiczkach (czego osobiście nie cierpię, ale jakoś znoszę:) Czym większe owoce, tym mniej pracy, dlatego najlepiej użyć róży pomarszczonej lub girlandowej- oczywiście i z polnej konfitura będzie pyszna, ale czym drobniejsze owoce, tym więcej godzin spędzimy na ich obieraniu:)

 

Obrane owoce musimy dokładnie umyć, po czym przełożyć do miski. Następnie zalewamy je syropem- syrop gotujemy z wody i cukru- na jeden kilogram owoców róży potrzebujemy jednego kilograma cukru i szklanki (250ml) wody. Wrzącym syropem zalewamy owoce, przykrywamy ściereczką, żeby do całości nie dobrały się owocówki i odstawiamy na 24 godziny. Na drugi dzień zlewamy syrop- owoce zostawiamy w misce. Syrop znów doprowadzamy do wrzenia, gotujemy 10 minut i ponownie zalewamy nim owoce, zostawiamy pod ściereczką na 24 godziny. Całą procedurę powtarzamy od pięciu dni do tygodnia- do momentu, kiedy owoce zrobią się szkliste, co oznacza, że konfitura jest gotowa:) Relacja zdjęciowa będzie, kiedy już zbiorę różę:)

 

 

Kornelia skończyła dziś 9 miesięcy. Jako jedno z nielicznych dzieci w naszej rodzinie na przestrzeni ostatnich 30 lat- wykazuje olbrzymie zainteresowanie raczkowaniem i robi to z olbrzymią prędkością. Potrafi już wstawać, trzymając się szczebelków łóżeczka i stawia śmiało kroczki trzymana za rączki. Coraz częściej udaje nam się siusianie (i nie tylko;) do nocniczka, przestała też maniakalnie ściągać ze stópek wszystko, co choć trochę przypomina obuwie. W chodaczku z pasją ściga Balzaka, co ten ostatni przyjmuje z bolesną rezygnacją. Jej nieustanna aktywność sprawia, że kiedy po dłuuugim dniu zasypia- doceniam urok tej niezwykłej chwili:)

 

 

Jak łatwo się domyślić- czas wolny znów stał się u mnie towarem luksusowym i niezwykle deficytowym. Czasami zdarza mi się coś udziergać- sporo rzeczy mam znów pozaczynanych, końca nie widać, ale niestety- wciąż kuszą mnie kolejne:(

 

Dotychczasowe bambusowe podkładki pod talerze trochę się już opatrzyły, więc umyśliłam sobie, że ładnie wyglądałyby bawełniane- szydełkowe. Wzór wybrałam prosty, więc jest szansa, że za jakiś czas skończę;)

Z cotton light powstało 16 kwadratów, które połączyłam w poduszkę- tył będzie z materiału, muszę tylko poobcinać i pochować nitki oraz zszyć całość. Kiedy? Nie mam pojęcia- na razie to, co jest nabiera mocy urzędowej;)

Pokaźny resztkowy zapas akryli zapewne też przerobię na poduszki- na razie powstają kolejne kwadraty- jeden zajmuje ok.12 minut, czyli najczęściej powstają, kiedy czekam na ugotowanie się ryżu lub makaronu;)

 

Wszystko wskazuje na to, że od jutra czeka nas kolejna fala upałów, co postanowiłam przyjąć ze spokojem, niemniej jednak zdecydowaliśmy się na sprawienie sobie wreszcie klimatyzacji- nie, żebym miała do niej szczególną słabość, ale 30 stopni w mieszkaniu to za dużo jak dla mnie;) Teraz szukam kominka (kozy?) moich marzeń- koniecznie muszę zdążyć przed jesienią:)

 

Tymczasem zmykam stworzyć kolację i jakieś podwaliny jutrzejszego obiadu:)

 

Dobranoc:)