Dzień tylko dla nas:)

Właśnie taki był dzień wczorajszy- taki prezent od M. W tym roku znów musimy obejść się bez dłuższych wakacji- ostatnie mieliśmy trzy lata temu. Ale życie już dawno mnie nauczyło, że czasami trzeba nauczyć się z pewnych rzeczy rezygnować, więc choć zachwycona tym nie jestem- cierpliwie czekam, aż i dla nas znów nadejdzie czas wakacyjnych wojaży:)

Wczoraj raniutko zapakowaliśmy się do samochodu- nad morze mamy około 200km. Balzak został w domu pod opieką mojego Brata, bo dłuższe trasy znosi raczej średnio. Trochę się obawiałam, jak zareaguje Kornelka, ale prawdziwa z niej podróżniczka- pół trasy przespała, resztę śmiała się i podrygiwała w takt muzyki- coraz częściej jej się to zdarza;) Droga była niemal pusta, więc po trzech godzinach byliśmy na miejscu- w Pobierowie. Choć jadąc- co kawałek wjeżdżaliśmy w strefę opadów- nad morzem przywitało nas słoneczko. Woda- może nieszczególnie ciepła, ale zdatna do kąpieli- obyło się bez szczękania zębami;)

Szum morza i otwarta przestrzeń mają na mnie cudowny wpływ. Jeszcze lepszy, kiedy plaża jest niemal pusta i nie muszę się nią dzielić z tłumami wczasowiczów;)

 

Cudownie jest oddychać świeżym powietrzem, czuć wiatr we włosach i po prostu odpoczywać, ciesząc się znalezioną muszelką czy kamykiem.

 

Póki co, zanosi się na to, że nasza córcia podzieli miłość rodziców do morza- uśmiech niemal nie schodził jej z buziaka;)

 

Doceniła też uroki grzebania się w piasku:)

 

Niemal zawsze to ja robię jej zdjęcia, więc sama do tej pory miałam ich z Lady niewiele- uwierzycie, że gdyby M. nie zwrócił mi na to uwagi, nawet bym nie zauważyła? Wczoraj jednak ten błąd został naprawiony:)

 

Troszkę żal, że wieczorem trzeba było wracać, ale za nic bym nie oddała tych kilku cudownych godzin:)

 

Teraz będę już spokojnie czekała, aż życie pozwoli nam napisać nowe morskie opowieści:)