Tańcowała igła z nitką...

...a przynajmniej tańcować ze sobą zaczęły;) Czynnik ludzki w osobie mej własnej jest dla nich pewną przeszkodą, ale najważniejsze, że uczymy się siebie nawzajem. Bo hafty podobały mi się zawsze, w zamierzchłych czasach młodości parę poszewek i serwetek zdarzyło mi się popełnić haftem richelieu (Mama kalkowała wzory na materiale i później jakoś nam szło;), ale od dobrych 15 lat igły w ręku nie miałam w celach innych niż zszywanie i cerowanie;) Wyciągnęłam jednak wczoraj stary tamborek, trochę koślawo na skrawek materiału naniosłam wzór i nieśmiało zaczęłam;)

Przyznam szczerze- idzie wolniej niż wolno, a fakt, że moja mała "pomocnica" jest nader mocno zafascynowana kółkiem do haftowania (wszak jednym ruchem rączki z jednego robią się dwa;), bynajmniej sprawy nie ułatwia... Ale podoba mi się to, więc zapewne niejeden wieczór w ten sposób spędzę:)

Od rana pada marznący deszcz, a wyjście z domu i powrót z kończynami w całości graniczy niemal z cudem. Na szczęście czuję się lepiej- moje zdrowie widocznie wzięło sobie do serca ostrzeżenie, że nie pozwalam mu na figle;) Pochłaniam też miód w najróżniejszych konfiguracjach- dziś hitem był śniadaniowy przysmak z dzieciństwa- twarożek z miodem plus odrobina jogurtu i musli- mniammmmmm:)

W porze podwieczorku miałam wizję w tonacji black&white i korzystając z faktu, że szydełko niezbyt pociąga Lady (stanowczo woli plątanie włóczki;) machnęłam kilka kwadratów;) Później kawałek "Czekolady" i orzechowe cappuccino i już mogę z całą stanowczością zaprzeczyć, jakoby dziś miał być najbardziej depresyjny dzień w roku;)

Chyba niewiele mi do szczęścia potrzeba:)

Kochani, życzę Wam dobrej nocy i zmykam szykować kolację:)