Stare łyżeczki, wielkie suszenie i jesienne spacery:)

Dobry wieczór:)

Od kilku dni króluje prawdziwie złota jesień- gdybym bardzo chciała się do czegoś przyczepić, to padłoby na temperaturę, bo -2 o poranku to jednak trochę mało, ale potrafię machnąć na to ręką, gdy niebo jest cudownie błękitne, a drzewa mienią się kolorami w słońcu:) Od razu jakoś energii więcej, więc postanowiłam uporządkować nieco gazetki z szydełkowymi schematami, które tworzą barwny miszmasz zmieszane z mnóstwem włóczek w pięciu wielkich kartonach. I pewnie coś by mi z tych porządków wyszło, gdybym przypadkiem nie trafiła wśród nich na pudełeczko, a  w nim stare łyżeczki;)

Prawda, że ładny wzór?

 

Łyżeczki dostałam krótko po ślubie od mojej Babuni- wiele lat przeleżały nieużywane gdzieś w czeluściach kredensu, a Babcia nie bardzo już wie, skąd się u niej wzięły- podejrzewa, że dostała je z okazji obchodów jakiegoś pracowniczego święta całe wieki temu. Choć czas znacznie przyćmił ich urodę, Babunia uznała, że kiedyś, już "na swoim", mogą mi się przydać. U mnie też nabierały czas jakiś mocy urzędowej, by dziś same wpaść mi w ręce:)

 

Jak widać, przydałoby się im porządne czyszczenie, zastanawiam się tylko- czym? Nie wiem czemu, przyszła mi na myśl pasta do zębów- czyszczę nią z powodzeniem srebro i stara pomadka i waciki- nią już nieraz czyściłam złote pierścionki. Może i tym razem się uda? A może coś mi podpowiecie?:)

 

Mała Lady źle ostatnio znosi zostawanie z kimś innym niż mama. Podejrzewam, że i ząbki się do tego przyczyniają- zawsze dzień przed pojawieniem się nowego przeżywamy mały dramat, Lady jest rozdrażniona, potrafi wpaść w histerię zupełnie bez powodu. Na drugo dzień natomiast budzi się z ząbkiem i pokładami świetnego humoru- dziwne to moje dziecię jest;) Staram się nie zostawiać jej na dłużej niż godzinę czy dwie, a to skutecznie uniemożliwia mi grzybobranie. Jednak mam szczęście do grzybiarzy i znów zostałam obdarowana średnim wiadereczkiem takich leśnych ludków:)

 

Moje poprzednie plony natomiast baaardzo się skurczyły, ale grzecznie już czekają na zimę w słoju:)

To tak gwoli dowodu, że nie pokazuję wciąż tych samych grzybów;)

Widzę, że nie tylko mój paluch się załapał, ale i Balzak- ów łowca kalorii w dzień w zasadzie nie opuszcza kuchni, uwielbia leżeć pod piekarnikiem i skutecznie utrudnia poruszanie się. Jeśli dodać do tego Lady, która w chodaczku z pasją dobiera się do zmywarkowych guziczków- każdorazowe ugotowanie obiadu staje się nie lada wyczynem;)

 

Staramy się jak najwięcej spacerować i łapać być może ostatnie promienie słońca- ze strachem myślę o ponurych miesiącach zeszłego roku, kiedy było go tak dramatycznie mało:( Błękit nieba podczas przedpołudniowych spacerów działa na mnie kojąco:)

Lubię taką bezchmurność i rześkość poranka:)

 

A najbardziej przemawia do mnie czerwień klonowych liści- po prostu nie potrafię się im oprzeć:)

 

Siłą rzeczy więc wędrują z nami do domu, jak te, zbierane na trawie wciąż mokrej od rosy:)

 

Tak, wiem, bardzo jesienna się zrobiłam, ale ja po prostu kocham tę porę roku:) Choć z M. pierwszy raz zetknęłam się w czerwcu, dopiero we wrześniu(!) poszliśmy na formalną pierwszą randkę;) A potem były długie spacery wśród wypełnionych ciepłymi kolorami parkowych alejek, czasem deszcz, usiłujący zagonić nas do domu, czasem słońce i nasze długie cienie kładące się wśród zapomnianych ścieżek... Ach... Ostatnio robię się coraz bardziej sentymentalna:)

 

Cóż, choć lubię te wspomnienia, proza życia przywołuje mnie do pionu, a raczej do kuchni i szykowania kolacji;)

 

Pozdrawiam Was jak najcieplej:)

Madelinka