Kolejny wianek, czyli zaklinanie lata trwa:)

Przed chwilą nad naszymi głowami przetoczyła się burza- na szczęście i deszczu raczyło trochę spaść i w końcu znów jest czym oddychać:) Moje dziecię, w swej niezmierzonej łaskawości dla mamy, która potrzebowała chwili oddechu, raczyło przespać nie tylko owy atmosferyczny wybryk, ale bite trzy godziny:) Ostatnio coraz częściej zdarza jej się poobiednia drzemka- a coś takiego przez długi czas, właściwie odkąd skończyła 6 tygodni, właściwie się nie zdarzało. Wśród naszych pracowników sezon urlopowy, więc wspólnego czasu z M. właściwie już nie mamy, a choć kocham Lady do szaleństwa, to jednak zajmowanie się takim maluchem przez 14 godzin z rzędu i wstawanie co pół godziny w nocy celem podania butelki z wodą (wypija jakieś 500ml przez noc)- potrafi człowieka wykończyć. Ale moje dziecko jest wyrozumiałe i dziś dostałam czas dla siebie:) Spędziłam go wśród juty, suszków i sorgo, które chyba wróci do łask;) Przygotowałam materiały na kolejne wianki i nie oparłam się też pokusie stworzenia jednego:) Zdjęcia są jakie są, bo za oknami trochę szaro...

To kolejny wianek na słomianym spodzie- bazę kompozycji stanowi juta, natomiast środek wypełniłam zatrwianem-żółtym i fioletowym oraz zielonym i bielonym sorgo. Żeby nie było monotonnie- dodałam kilka kocanek- w tym roku zakwitły mi niemal tylko żółte, choć trafiło się też kilka inaczej wybarwionych:) Całość ma około 30cm średnicy.

Jak widać, zdjęcia znów robione są na balkonie, więc jeszcze ujęcie wśród zieleni;)

I na balustradzie:

 

Wczoraj u Malanki przeczytałam cudowny post o lecie, jakie pamięta sprzed lat. Swoich wspomnień dziś snuć nie będę, ale z latem zawsze kojarzą mi się bociany- z letnimi wyjazdami na wieś, gdzie bocian to niemal świętość i wielkie błogosławieństwo dla gospodarstwa, w którym postanowił uwić sobie gniazdo. Takie boćki udało mi się sfotografować w niedzielę:)

 

Zresztą nie tylko boćki trafiły w obiektyw, ale o tym następnym razem;)

 

Kochani, pozdrawiam Was serdecznie i życzę miłego wieczorku:) Ja chyba swój spędzę(o ile Kornalka raczy zasnąć po kąpieli;) na balkonie żłopiąc lemoniadę z miętą;)