Wianek wielkanocny z jutą i o tym, jak mi rośnie. I babka.

Planem na dziś był optymistycznie wiosenny post. Plan diabli wzięli, bo zimie pomieszały się święta i zamiast pakować manatki- króluje sobie w najlepsze. Humor przez większą część dnia miałam raczej nietęgi, bo jutro czeka mnie kolejna wizyta w Inspekcji Pracy, która za wszelką cenę stara się nałożyć na mnie jakikolwiek mandat, ale na razie prowadzę w tym starciu, bo choć Wielce Szanowna Pani Inspektor domaga się co rusz coraz to nowych, nader egzotycznych dokumentów (np. muszę poinformować pracowników, którzy nie pracują w porze nocnej o zasadach, na jakich mają pracować w porze nocnej. A ponieważ nie pracują, muszę ich poinformować w obwieszczeniu, że przepisy o pracy w porze nocnej nie mają do nich zastosowania), to wciąż z uporem maniaka te zachcianki spełniam, obwieszczam pracownikom co się tylko da i tak już to wszystko trwa od listopada- zaczęło się w dniu, kiedy trafiłam na porodówkę- Pani Inspektor nie przeszkadzało to do mnie wydzwaniać i na nic się zdały moje tłumaczenia, że wolałabym rozmowę przełożyć, bo tak się składa, że usiłuję urodzić. Sześć dni po cesarce musiałam się do niej dowlec celem udzielenia pełnomocnictwa do kontaktów z nią mojemu M.- pisemne jej nie wystarczyło. Eh, choć bardzo lubię swoje pracownice, czasami się zastanawiam, jak to jest, że pracownik jest tak mocno chroniony, a ja jako przedsiębiorca- pozostawiona całkowicie sama sobie. Dziwny kraj.

Ale koniec smęcenia. Pożaliłam się trochę i starczy, bo nic tych absurdów nie zmieni;) Czas na wianek. Zdjęcia są tragiczne z braku światła i odpowiedniego sprzętu- w rzeczywistości całość wygląda lepiej, zwłaszcza pomarańczowy kolor na piórkach jest bardzo intensywny:)

tak, tak, to moja etatowa ściana w kuchni- jedyne miejsce, gdzie przy tak fatalnej aurze idzie zrobić jakiekolwiek zdjęcie;)

Wianek to słomiany podkład o średnicy 20 centymetrów, owinięty paskami juty. Na zewnątrz poprzyklejałam kwadraty juty złożone na cztery, od wewnątrz zielone sorgo i zdrewniałe pędy w kolorze brązowym. Środek wypełniłam pociętymi na małe kawałki gałązkami pokręconej wierzby, odrobiną sizalu, kogucimi piórkami i malutkimi jajeczkami. Mam tylko nadzieję, że spodoba się przyszłej właścicielce;)

Mój rzeżuchowy wianek z poprzedniego posta pięknie rośnie- po dwóch dniach wygląda tak:

I tu mam jeszcze jedną uwagę odnośnie podlewania- szczególnie musimy pamiętać o skrapianiu góry, gdyż tam wianek najłatwiej zasycha, więc dwa razy dziennie psiknąć wodą po górze to minimum:)

A na osłodę może kogoś zainteresuje jedna z moich ulubionych babek- zebra:)

Potrzebujemy:

5 jajek,

2,5 szklanki mąki, 
2 szklanki cukru,
szklanka oranżady, 
pół szklanki oleju,
śmietankowy aromat do ciasta do ciasta,
3 płaskie łyżeczki proszku do pieczenia,
3 czubate łyżki kakao,
3 łyżki mleka

1) Białka ubijamy na sztywną pianę, dodajemy żółtka i cukier. Dodajemy mąkę wymieszaną z proszkiem do pieczenia. Wlewamy oranżadę lub inny gazowany napój(nadaje się nawet cola), olej i olejek. Ciasto dzielimy na dwie części, do jednej dodajemy mleko i kakao.

2) Foremkę do ciasta- najlepiej wysokie wąskie "korytko" wysoko wykładamy papierem. Wlewamy na przemian po 3-4 łyżki jasnego i ciemnego ciasta. Pieczemy w dobrze nagrzanym piekarniku w temperaturze 180-200 stopni ok. 70 minut, ale w praktyce- aż się upiecze. Po wystudzeniu możemy polać polewą czekoladową- najlepiej z białej i ciemnej czekolady albo posypać cukrem pudrem.

Dlaczego przepis wyświetla mi się na biały tle- pojęcia nie mam, ale nie wpłynie to na smak babki:D

Aha, zapomniałabym;) Ponieważ sprawiacie mi tę ogromną przyjemność i odwiedzacie mojego skromnego bloga, liczba odwiedzin zbliża się już do 10000, więc chyba pora ogłosić zabawę- jeśli się nie mylę, nazywa się to "złap licznik":) Dla osoby, której się to uda, przygotowałam małą niespodziankę:)

Tymczasem zmykam celem szykowania posiłku dla strudzonego M.:)

Dobranoc:)