Wiosenna aranżacja stołu - to, co najważniejsze.

Nie raz już zdradzałam Wam, z jak perwersyjną ciekawością śledzę blogosferę i panujące w niej trendy. Czyżby natura podglądacza? Być może... 

Czasem przychodzi smutna refleksja, że ten jest górą, kto wnikliwiej śledzi Pinterest, szybciej "pożyczy" sobie pomysły koleżanek zza oceanu (a czasem - o zgrozo! - także ich zdjęcia) i zaserwuje u nas jako własne, ale dziś nie o tym. 

Bo dziś, moi drodzy, na topie są stoły, a ściślej - ich aranżacje. Okolicznościowe, stosowne do pór roku, inspirowane naturą tudzież z nią na talerzu (ach, ta fotogeniczność wyciągniętych z ziemi cebulek szafirków!). Sama mam do nich stosunek wysoce ambiwalentny - z jednej strony westchnę, zachwycę się, ba!, czasem nawet okażę się idealnym targetem dla sponsorującej post marki i w te pędy biegnę na zakupy, porwana wewnętrznym chciejstwem, ale z drugiej - mam niedosyt, żeby nie rzec - głód. 

Bo widzicie - ja uwielbiam dobrą kuchnię. Innymi słowy - kocham jeść (i tu jest miejsce dla Ciebie, Złośliwcze i Twojego "to widać"). 

Estetyka nakarmi oczy, ale co z ciałem? Mi nie wystarcza zaspokojenie doznań wyższych - karmić muszę także te niskie i prozaiczne, a tu nijak się sprawdzą pralinki, makaroniki barwione całą paletą E... czy dyskontowy donut za 1,49 - bo w kuchni czuję się boginią, nawet jeśli najbliżej mi do Wenus z Willendorfu. A bogini serwuje coś więcej niż puste kalorie czy - w porywach kreatywności - Köttbullar ze szwedzkiej sieciówki, sprytnie udające jedzonko homemade.

À propos klopsików - odkąd Marcin odkrył, że schab można zmielić (w szacownym wieku lat trzydziestu i czterech) - goszczą u nas nader często, genialne w swej prostocie i zniewalające w smaku. Pozwólcie mi więc na małą dygresję od około estetycznych i aranżacyjnych rozważań (spokojnie, za moment do nich wrócę) i skupmy się na przepisie.

KLOPSIKI W KREMOWYM SOSIE POMIDOROWYM Z ZIOŁAMI I PARMEZANEM

500 g schabu, bardzo chudej szynki lub fileta z kurczaka - zmielonego;

1 jajko

3 kromki chleba razowego (może być czerstwy)

1/2 szklanki mleka (lub wody)

ulubione przyprawy (np.sól, pieprz, papryka,czosnek)

3-4 łyżki oliwy

3-5 ząbków czosnku

700 ml passaty (przecieru pomidorowego

średnia cukinia

50 g kremowego serka koziego

2 łyżki posiekanych ziół (np. bazylia, oregano, lubczyk, tymianek)

parmezan

ulubiony makaron (u nas pełnoziarniste spaghetti)

Chleb namaczamy w mleku, mocno odsączamy, dodajemy do mięsa razem z rozmąconym jajkiem. Doprawiamy ulubionymi przyprawami i wyrabiamy na gładką (w miarę) masę. Oliwę rozgrzewamy. Z masy mięsnej formujemy małe kuleczki (wielkości orzecha włoskiego) i obsmażamy ze wszystkich stron.

Nie przejmujemy się, gdy nie są idealnie foremne;)

Do smażących się klopsików dodajemy pokrojony w plasterki czosnek, całość mieszamy.

Gdy czosnek lekko się zarumieni - dodajemy startą cukinię (na oczkach tarki - tych do mizerii) i passatę

Dusimy kilka minut pod przykryciem - cukinia musi pozostać chrupiąca. Dodajemy zioła, mieszamy...

Na koniec dodajemy serek kozi - zagęści sos i nada mu aksamitnej, kremowej konsystencji. W razie potrzeby doprawiamy do smaku.

Klopsiki z sosem podajemy z makaronem ugotowanym al dente, szczodrze posypane parmezanem i ziołami.

I tu mogłabym poprzestać na sakramentalnym "smacznego", ale wróćmy do tytułowej aranżacji. 

Ja wiem - na potrzeby sztuki można czasem przymknąć oko na stołowy savoir vivre, owa sztuka może powstawać na zamówienie i w istocie być fotografią produktową, gdzie pierwsze skrzypce winna grać np. nowa kolekcja porcelany tudzież innych skorup. Ale... No właśnie, ALE - skoro widzę porcelanę za kilka stówek, to czy nie zasługuje na coś więcej niż ciacho za złotówkę czy dwie? 

Inna rzecz - na ile ważna jest odpowiednia aranżacja stołu? W końcu cerata i zastawa z duraleksu to też aranżacja - jakaś. 

Sama mam prozaiczną naturę i niezbyt przemawia do mnie sztuka dla sztuki - lubię, gdy wszystko jest "po coś". Tak jak nie przekona mnie plastikowa ramka pomalowana lakierem do paznokci w roli prezentu DIY dla kogoś bliskiego, tak będę szukać dziury w całym i kręcąc się wokół stołu - szukać na nim jedzenia.

Żeby nie było - lubię podawać i jeść pięknie.

Co to właściwie znaczy?

Choć mamy na stanie i Villeroy&Boch, i dwa spore serwisy złotej Róży z Chodzieży, znajdą się też trzy - więcej niż przyzwoite - zestawy kawowe z prezentów ślubnych - najczęściej przy posiłkach towarzyszy nam (tu usiądźcie, ludzie wrażliwi na JAKOŚĆ) do bólu zwyczajny Luminarc. I wiecie co? Daje radę i smak się przez to nie zmienia.

Bo nieważna jest marka - wbrew temu, co próbują nam wmówić spece od marketingu.

Bo poczucie estetyki możemy wpoić dzieciom śniadaniem na talerzu niekoniecznie porcelanowym.

Bo przy stole ważniejsze jest wygodne miejsce i przestrzeń, niż połowa kurzołapów, jakie mamy na stanie - w roli ozdoby.

Bo JAKOŚĆ powinna dotyczyć przede wszystkim clou - najpierw treści - wartości odżywczych, domowego jedzenia bez chemii i polepszaczy, czasu poświęconego rodzinie, a dopiero później formy.

A wreszcie najważniejsze - bo przy stole najważniejsze jest zasiąść RAZEM.

A jak wyglądają Wasze aranżacje stołu?

Nie te świąteczne, nie te tworzone dla inspiracji, ale właśnie codzienne? 

Dążycie wciąż do doskonałości, czy w wirze pracy i obowiązków wybieracie wersje uproszczone?

Naszym priorytetem jest siadać do stołu wspólnie, choćby do jednego posiłku dziennie. Zdarzają się dni, gdy to niemożliwe, ale ZAWSZE przynajmniej jedno z nas je razem z Kornelką - nic tak jak dobry przykład nie uczy dziecka prawidłowych nawyków. Od kilku miesięcy w pogotowiu mam zawsze obrus - Mała Lady wprost uwielbia nakrywać do stołu (wcześniej - kolejna zgroza! - korzystaliśmy często jedynie z drewnianych podkładek). I nigdy nie brakuje na nim kwiatów - nieważne, czy kwiaciarnianych, dyskontowych czy przyniesionych ze spaceru. W wieku niespełna pięciu lat potrafi prawidłowo ułożyć sztućce - choć to drobiazg, jestem dumna :)

Biały len to wbrew pozorom najbezpieczniejszy z wyborów - przy plamach większego kalibru wystarczy soda i program "gotowanie"- i wciąż jest piękny. Podobnie białe talerze - nawet najzwyklejsze się zawsze obronią.

Nawet serwetki ostatnio popełniłam, sama sobie udowadniając, że nie jestem szyciowym dnem ;) Wielkie DIY to nie jest, bo i ze mnie żadna Martha Stewart, więc daruję Wam obrazkową instrukcję.

Uciekam, bo weekend zapowiada się pracowity.

Na dobranoc zostawiam Wam pierwsze tegoroczne konwalie:)