Reklama lekkostrawna plus taca w bonusie.

Drżała mi dłoń, gdy publikowałam ostatni post - bałam się Waszej reakcji. A ona - przeszła najśmielsze oczekiwania, za co ogromnie dziękuję:) Świadomość, że tak wiele z Was myśli podobnie, dodaje odwagi, by pisać to, co w duszy gra. Dostałam co prawda jednego anonimowego maila (dziwne, że komuś w ogóle chciało się pisać;), było tam coś o tworzeniu "kółka nieudacznych frustratek", ale jakoś się nie przejęłam.

Blogi uważam za przestrzeń w dużej mierze publiczną, stąd nie widzę niczego złego w wyrażaniu na nich swego zdania - kulturalnie i z szacunkiem. Poglądy zaś czy oceny, nawet jeśli są inne niż reprezentuje Autor - nie zawsze są krytyką - choć mam wrażenie, że często myli się oba pojęcia. Ale choć to wszystko wiem doskonale - chyba zwyczajnie się poddam i przestanę odwiedzać wszystkie te miejsca, gdzie takie myślenie nie znajduje zrozumienia. Bloger- tez człowiek, ma prawo się zmienić, całkowicie odmienić również formułę bloga - i mój żal za tym, co było, niewiele ma tu do rzeczy.

Widzę, że kwestie współpracy i reklamy na blogach stały się przyczyną częstych dyskusji... Osobiście nie widzę w nich niczego złego - pisanie bloga może być pracą jak każda inna, więc i logiczna wydaje się chęć uzyskiwania za nią wynagrodzenia. Dziś jednak nie o współpracy, a właśnie reklamie. Jaka powinna być, by nie zniechęcać i dobrze spełniać swą rolę?

Nie lubię wyskakujących okienek i skrzących neonów, szczęściem coraz rzadziej pojawiają się w sieci. Paski boczne czy przestrzeń pod postem to dla mnie forma neutralna, co więcej - często klikam, gdy widzę coś ciekawego - gorzej, gdy epatują nachalną kampanią wyborczą;)

A jak jest z reklamą w postach? Naprawdę mi nie przeszkadza- gdy z góry wiem, że wpis jest sponsorowany - barterem czy gotówką to już sprawa Autora. Przykre, że niektóre wpisy są wyraźnie pisane na odczepnego, trochę na zasadzie "skoro już dostałam gratis, trzeba jakiś wpis wymęczyć" - i to naprawdę się czuje i chyba też psuje wizerunek blogerów w oczach reklamodawców.  Na inną rzecz, zwróciła mi uwagę Właścicielka pewnej genialnej marki meblowej - tu pozwolę sobie przytoczyć jej słowa: "Problem polega na tym, że osoba dokonująca wpisu (czytaj: wychwalająca produkt, jaki dostała, pod niebiosa) najczęściej nie ma pojęcia o powstaniu takiego mebla, począwszy od projektu, materiału, parku maszynowego, kosztów, podatków itd. Nie potrafi porównać z innym produktem, bo nie ma pojęcia, o czym pisze." I myślę, że można to odnieść nie tylko do mebli. Są jeszcze linki. Po namyśle stwierdzam, że ta forma też mnie nie razi - właśnie dlatego, że stwarza mi wybór - klikam, bądź nie. Czy informować o takim lokowaniu produktów? Nie wiem.

Jak Wy postrzegacie reklamę? Dostajecie alergii na sam widok, przechodzicie obojętnie, klikacie z uprzejmości? 

Choć postanowiłam nie gonić ślepo za trendami i ograniczyć zakupowe zapędy, nie jestem ślepa i obojętna na piękne dekoracje. Jednymi z tych, które najbardziej przypadły mi do gustu, są piękne tace w marokańskim lub zbliżonym stylu. Tylko znów te ceny - gdy do zaakceptowania, to rozmiar boleśnie niewielki, a mi zamarzyła się duża. Więc odpuściłam, bo nie jest mi przecież niezbędna. Odpuściwszy - trafiłam na giełdzie na pewną szkaradkę, odleżała kilka miesięcy, aż wczoraj potraktowałam ją trochę farbami...

Ciekawi, jak wyglądała przed?

Wysoce jarmarcznie;)

Lekko ją przeszlifowałam, by usunąć łuszczące się fragmenty farby i odtłuściłam rozpuszczalnikiem. Później kolejno biała i czarna farba w sprayu - zauważyłam, że warto jako podkład zastosować tę pierwszą białą warstwę/ Cały efekt taca zawdzięcza miedzianej pozłocie Starwaxa - nanosiłam ją tapując gąbeczkowym pędzelkiem do decoupage'u- akurat taki miałam, choć sądzę, że sprawdzi się nawet kuchenny gąbkowy zmywak. Na koniec lakier w sprayu - i tyle. Nie oszukujmy się - nie jest to rękodzieło rodem z Maroka, ale pasuje mi do wystroju i jesiennej aranżacji:)

Mam pewną słabość do aptecznych butli- czym większa, tym lepsza - więc i tu ją wykorzystałam. Różę zrywałam pod wpływem impulsu i bez sekatora - dziś udało mi się wyjąc z palca ostatni kolec;)

A gdy już złapałam za pędzel, ciężko było się oderwać, ale dziś tylko mała zapowiedź;)

Kochani, uciekam, a Wam życzę dobrej nocy, czy może już miłego dnia;)