Szara dla Szarego. Poduszka ze swetra.

Podobały mi się od dawna. Cieplutkie sweterki. Mięciutkie warkocze. Poduszki z wyraźnym jesienno-zimowym przeznaczeniem, takie dla towarzystwa gorących napojów. Tylko te druty i oczka niesforne... Cóż, wciąż nie potrafię połączyć prawych z lewymi w zgrabne warkoczowe duety, o wyższych poziomach komplikacji nie wspominając... Oczywiście można kupić- i na pewno warte są swojej ceny (bo jak najbardziej doceniam ogrom pracy włożonej w każdy splot), choć mnie zdołała powstrzymać. Co mi pozostało? Sweter;)

Od dłuższego czasu krytycznie oceniam własną figurę odzianą w warkocze, a i nie we wszystkie wtłoczę się zachowując resztki zadowolenia;) Mam jednak naturę chomika i optymistki (bo a nuż kiedyś schudnę;) , więc i dawna garderoba cierpliwie czeka na powrót lepszych dni. Czasem wyciągam coś z tego sezamu dając nowe życie towarzyszom dawnych kształtów;)

Gdybyście mieli ochotę na taka podusię, a wywijanie drutami nie było Waszą najmocniejszą stroną- wystarczy sweter w warkocze (ideałem typ rozpinany, odpada problem kombinowania nad sensownym zapięciem), igła z dużym oczkiem i pasująca do swetra włóczka. 

Poduszkę wkładamy do środka swetra, ten naciągamy, żeby wyznaczyć rozmiar naszej powłoczki i przeszywamy odpowiednie linie:

I tu zdjęć brak, bo szyłam nocą. Ale: obszywamy wszystkie cztery boki, obcinamy około centymetra od szwu i po czym chowamy go wszywając go do środka. W efekcie nic się nie będzie strzępić, a całość wygląda tak:

Pozostaje już tylko włożyć poduszkę do środka, zapiąć guziki - i gotowe:)

Dobrze zgrała się z Szaraczkiem (klik) i przyjemnie grzeje plecy, gdy Kornelka wygania mnie na fotel, by tworzyć swoje zamki i miasta - mama jest od podziwiania efektów;)

Kochani, siebie na dobranoc, a większość z Was zapewne już na śniadanie, częstuję malinkami:)

Wspaniałej niedzieli:)