Mąż ze średniej półki.

Czerwona inwazja w ostatnim tygodniu wprawiła mnie w popłoch- serduszka widziałam nawet na włochatych kalesonach w kolorze musztardy(!?) na półce pobliskiego marketu. Walentynki na dobre rozgościły się w Polsce, a patron epileptyków i nerwowo chorych stał się nowym Amorem- co w kontekście tych włochaczy już mnie nie dziwi. Choć właściwie miłość można  okazać i dbałością o czyjeś pośladki;) Skoro nawet spanie w miejscach publicznych ma swoje święto (26.02), to czemu nie zakochani?

Przeciwniczką nie jestem, a piękny bukiet wspaniale rozpromienił mi ponurą i zimną sobotę. Bo kocham każdego dnia, ale codziennie kwiatów już nie dostaję. I sama też nie szukam przepisów na "sernik w smaku jak wiedeński, ale bez cukru, tłuszczu i węglowodanów"- który to wypiek zażyczył sobie Pan Mąż;)  I choć może nachodzi mnie czasem refleksja, że Walentynki największym świętem są dla handlowców i restauratorów (ach, te romantyczne randki;), to jednak dobrze, że kalendarz niejako wymusza refleksję nad własnym uczuciem i "niekwiatowego" mężczyznę obarcza w tym dniu pokaźną wiązanką, a kobietę skłania w kuchni do finezji większej niż kanapkowa...

Zresztą temat kwiatów i mężczyzny idealnego od dawna nie daje mi spokoju, nie tylko w walentynkowym kontekście . W erze własnej przedblogowej raczej o tym nie myślałam, później domowe obrazki śniadań do łóżka (obowiązkowo piękna taca, serwetka na kant/artystycznie zmięta, róża w wazoniku i stosik pankejków) uruchomiły lawinę trybików "czy aby w moim związku dobrze się dzieje?".Bo jakoś w sypialni zjem tylko, gdy sama sobie tacę przyniosę i to bynajmniej nie markową, lecz starą, obdrapaną i kupioną za grosze (choć można też powiedzieć, że po prostu vintage- bez stylizacji). Chociaż nie, raz Małżonek śniadanie mi zrobił, nawet z patelni było (bananowa "jajecznica" z białek, mniam/wrrr) i dla uczciwości dodam, że zjadłam w łóżku (nie mieliśmy wówczas stołu). Więc może nie jest tak bardzo gorszy od tego idealnego męża blogowego, co i kucharzem jest wspaniałym - niczym rodowy Francuz, i mebel wymarzony wyrzeźbi na życzenie, zajmie się dzieckiem lepiej niż ja, gdy się fitnessuję, zarabia niczym wilk z Wall Street i jeszcze wygląda niczym młody bóg - wszystko to jednocześnie, ofkors...

Że stylizujemy nasze wnętrza na potrzeby zdjęć- to nie tajemnica. Jednak jakiś przewrotny głosik w głowie podpowiada, że może i mężowie/partnerzy ubierani są w kreację doskonałości? 

Zresztą to tylko jedna strona medalu, ten superhero. Rzucił mi się w oczy niedawny tekst Radomskiej o Smutnych Matkach. A bardziej niż on sam- komentarze w liczbie całkiem pokaźnej. Dają inny obraz, z którym też wcześniej już się zetknęłam- facet totalnie do bani. Egoista, narcyz, nieudacznik, karierowicz- niemal same Smutne Matki skazane na życie z bubkiem u boku- ani przy dziecku nie pomoże, ani za grosz empatii. Przy takim to ani kobietą się człowiek nie czuje, ani macierzyństwem nie cieszy.

I gdzie w tym wszystkim własną drugą połówkę zakwalifikować? Nie da się i już. Wychodzi na to, że jest mężem średniopółkowym. Bo, o zgrozo!, zdarza mu się iść spać, zamiast wzdychać ze mną romantycznie do księżyca. Choć wiertarką operuje- karniszowi kazał czekać sześć tygodni. Potrafi urządzić sobie spacer w butach po mojej świeżo wymytej podłodze. Zostawił rano brudny kubek na stole. O stolarce nie ma pojęcia. Nie smaży pankejków. Nie jest wylewny w uczuciach. Nie ma dla mnie miliona czułych zdrobnień. I teraz najgorsze - mogłabym dalej rozwijać listę tych grzechów kardynalnych. Tylko- po co? Bo czy to wszystko tak naprawdę jest ważne? Nie. Kiedyś może myślałam inaczej, próbowałam ulepić z niego ten wydumany ideał. 

Mój Mąż (uwielbiam to słowo:) jest małomówny. Może zapomnieć o "Święcie Pierwszej Randki" (bo i takie jest ponoć w kalendarzu), ale kupić mi wymarzony stół zupełnie bez okazji. Nie w głowie mu codzienne karteczki "kocham Cię" naklejone na lodówkę, ale pamiętał rzucone mimochodem "ach, przydałyby mi się ludwiczki"- i zrozumiał aluzję. Wspiera moją fotograficzną pasję, z pełnym zrozumieniem zaakceptował miłość do staroci, jest wspaniałym ojcem. Nie robi niczego na pokaz- to taki mistrz drugiego planu. Mało go na blogu- nie czuje w sobie żyłki medialnej;) Dziś jednak dostałam dyspensę, więc odrobinkę uchylę rąbka tajemnicy;)

Po co ten post? Znów prozaicznie - by pokazać, że mężczyzna nie musi być ideałem, by być... idealny:) Nie bójmy się mówić o tych, których kochamy - to przecież ludzie jak my- z krwi i kości, z mnóstwem zalet doprawionych pewną dozą wad, a przez to właśnie prawdziwi:)

Poniżej mam dla Was efekty mojej mini sesji - już w zdecydowanie nie zimowym klimacie;) To tak na próbę, czy pastele i u nas się sprawdzą:)

Jak sądzicie, pasują do brązów?

Zdjęcia są jeszcze ciepłe, bo robione przed chwilą;)

A wszystko to dzięki takiemu małemu gadżetowi;)

Moje studio fotograficzne naprawdę ma rozmiar mini, ale gdybyście były chętne na post o akcesoriach dla prawdziwego amatora- dajcie znać:)

Dziś już uciekam.

Dobrej nocy:)