Kadry z naszej codzienności.

Zapewne nie jestem odosobniona, gdy zastanawiam się, czy blogowe domy i mieszkania zawsze są tak idealne, jak widzę na zdjęciach;) Podejrzewam, że niektóre- owszem, ale nie wierzę, że wszystkie. Dlaczego? Bo sama rzadko serwuję Wam stosy Kornelkowych zabawek z niebywałą precyzją rozłożone wszędzie, gdzie być nie powinny- w zamian dostajecie wąski kadr tego, co w danej chwili mnie zachwyca, z czego jestem dumna, co mnie wzruszyło, co chciałam uwiecznić. Jak kawa podana samej sobie nie w biegu, lecz z pewnym pietyzmem, mi osobiście niezbędnym, by nie czuć się tylko Matką, ale i Kobietą mającą chwilę dla siebie wśród szaleństwa codziennego życia (w czasie gdy Kornelka dwa metry dalej maltretuje duplo;) Bo to mój blog, a moje życie to nie tylko dziecko i kuchnia;)

Moje podłogi nie błyszczą świeżutką warstwą pasty każdego dnia, bo zwykle nakładam ją tylko w sobotę- na co dzień wystarczyć musi odkurzacz i mop;) Kurz staram się ścierać często, choć nie nazwałabym tego pedantyzmem- ot, proza życia, bo paląc codziennie w piecu- w domu kurzy się bardziej. Balzak linieje niezależnie od estetyki, więc i z podstępną sierścią nauczyłam się żyć. Suszarka z praniem nie wdziera się w kadr głównie dlatego, że mam poddasze;) Kuchenny zlew umiejscowiony jest w ciemnym kąciku, więc nie nie grozi Wam widok szklanki odłożonej do mycia "na później"- bo i taka się czasem pojawia;) Ach, i jeszcze ogień też nie trzaska wesoło 24h- wiosenna aura za oknem skazuje go na jedynie nocne życie;)

Do czego zmierzam? Kiedy zaczynałam przygodę z blogowaniem, jak oniemiała wpatrywałam się w perfekcyjne wnętrza, jak żywcem wycięte z katalogów. Wyrzucałam sobie, że tak nie potrafię, że wciąż widać niedoskonałość. Otrzeźwienie przyszło z czasem, chyba w momencie zakupu nowego- wąskiego obiektywu;) Och, nie wątpię w istnienie perfekcjonistów w każdym calu- podziwiam, ale nie silę się na naśladownictwo. Mogę westchnąć w zachwycie nad czyjąś bielą totalną, względnie z dodatkiem czerni, ale nad wszystko wolę własną słodką śmietankę. Czasem pomyślę, że Kornelkowy pokoik świetnie wyglądałby w wersji z żurnala, jedynie z drucianym koszem wypełnionym drewnianymi eko klockami, względnie z pojedynczą plamą koloru w postaci myszki Maileg, ale nie oponuję, gdy z dziką radością rzuca się na plastik w wersji full color, który bynajmniej nie jest scandi, a raczej made in China- bo choć- owszem- wolałabym te piękne i stonowane klocki, to ja mam lat trzydzieści, a ona dwa i raczej nie wyrzucę czyjegoś prezentu tylko dlatego, że ofiarodawca nie skonsultował się z moim zmysłem estetycznym przed zakupem;)

Oczywiście nie zamierzam godzić się na wieczną pstrokaciznę i wraz z wiosennym remontem ze ścian dziecięcego pokoiku zniknie groszkowa pastelowa zieleń, a zabawki wylądują w identycznych koszach- to w ramach kształtowania gustu naszej córki;) Sama czasem się skuszę na gadżet modny, choć nie niezbędny, podążę też ślepo za lansowanym aktualnie trendem czy skopiuję "jedyne słuszne" rozwiązanie wnętrzarskie- nie wypieram się tego;) Ale przede wszystkim nie chcę się stać niewolnikiem mody- nie i już;)

Po tym przydługim wstępie mam dla Was kilka kadrów domowych pohuraganowych, czyli Kornelia w akcji w chwilę po sprzątaniu na okoliczność wizyty duszpasterskiej;)

Zaczyna się zawsze niewinnie- przynoszeniem zabawek w pobliże Balzakowego kosza.

Po chwili zabawki lądują w środku;)

A dziecię dla odwrócenia uwagi serwuje biedakowi dawkę czułości;)

I już bez skrępowania pakuje się do środka...

Wtedy zaczyna się koncert...

...z obowiązkowym kulminacyjnym LA LA LA LAAAAAAA!

Z zewnątrz- owszem, upodobania naszego dziecka są nader pstrokate, ale jaka jest przez to szczęśliwa:)

Na koniec zdradzę Wam pewien sekret- nasz salon i większość mieszkania wyglądają tak przez dużą część czasu;)

Miłego dnia, Kochani:)