Konfitura z jarzębiny i dwa drobiazgi:)

Witam serdecznie:)

 

Mimo przyjemnie ciepłych dni, pierwsze przymrozki mamy już za sobą, a więc to idealny czas na zbiór jarzębiny:) A dlaczego o niej mówię? Wszystkiemu winna konfitura- wcześniej nigdy jej nie próbowałam, ale zaciekawił mnie przepis, więc trzeba było przetestować:) Pierwsza łyżeczka... Cóż, przyznam szczerze, że nie zrobiła wrażenia. Ale kiedy spróbowałam z serem- zmieniłam zdanie:) Konfiturę robi się dość łatwo, nawet zbyt dużo czasu nie zajmuje jej przygotowanie, więc myślę, że warto spróbować, zwłaszcza, że w tym roku jarzębina jest nader dorodna:)

Dla zainteresowanych podaję przepis:)

 

Potrzebujemy:

1kg owoców jarzębiny- obranych(samych kuleczek), przebranych(odrzucamy wszystkie niedojrzałe, nadpsute, zeschnięte) i wypłukanych pod bieżącą wodą

1,2kg cukru

2 łyżek soku z cytryny lub pół łyżeczki kwasku cytrynowego

 

 

Jarzębinę najlepiej jest zrywać właśnie po pierwszych przymrozkach- jeśli ich nie doświadczyliśmy, owoce dobrze jest przemrozić przez trzy dni w zamrażarce- inaczej posmak goryczki może być bardzo silny w gotowej już konfiturze.

 

Jarzębinę wsypujemy do garnka, zalewamy taką ilością wrzątku, żeby całą woda przykryła, stawiamy na ogniu i gotujemy 10 minut. Po tym czasie odcedzamy- wywar zachowujemy, rozpuszczamy w nim połowę cukru i zagotowujemy. Wrzucamy do syropu owoce, doprowadzamy do wrzenia i gotujemy na małym ogniu 10 minut, odstawiamy na noc. Na drugi dzień dodajemy resztę cukru, doprowadzamy do wrzenia i na małym ogniu gotujemy 20 minut. Jeśli na wierzchu zbierze nam się piana- trzeba ją zdjąć. Na 5 minut przed końcem gotowania dodajemy sok z cytryny i później zostaje już tylko przełożyć gotową jarzębinę do wyparzonych wcześniej suchych słoiczków. I to wszystko:)

 

 

W naszej sypialni wreszcie zawisły zasłony- oj, długo nie mogłam się zabrać za ich powieszenie, choć zajęło to jakieś 5 minut:) Z braku czegoś do ich podpięcia- machnęłam szydełkiem coś takiego:

Nic wielkiego, a cieszę się jak dziecko:)

 

W salonie dotąd nie mieliśmy żadnego zegara i podczas wieczornych posiedzeń na kanapie trzeba się było nieźle nawyginać, żeby nie wstając- dostrzec na kuchennym, która jest godzina. To maleństwo załatwiło sprawę:)

 

Odkąd Balzak schudł, jakieś adhd mu się wciąż uruchamia, więc chyba zabierzemy go z Kornelką na dłuuugi spacer, bo mieszkanie nam rozniesie:)

 

Pozdrawiam cieplutko:)

Madelinka