Czarna patera - DIY. Mój minimalizm.

Pamiętacie mój plan zajęcia się określonymi starociami w najbliższym czasie? Powolutku go realizuję i choć czasem wolałabym przyspieszyć tempo - cieszę się, że udaje się zrobić cokolwiek:) 

Patera czekała na swoje pięć minut wiele miesięcy, ostatnio coraz częściej myślałam, że dobrze jej będzie w czerni. Co mnie powstrzymywało? Tak szczerze, to niechęć do szlifowania obłych kształtów, bo chwilowo jedynym "sprzętem", jaki mogę przy tym wykorzystać, jest papier ścierny i siła własnych mięśni;) Przemogłam się jednak, przeszlifowałam, złapałam lakier w dłoń i w jedno popołudnie  stworzyłam sobie idealną bazę pod najróżniejsze dekoracje - wystarczy zmieniać dodatki:)

Dlaczego czarna? Potrzebowałam czegoś stonowanego, co będzie dobrym tłem, a biel wydała mi się zbyt oczywista i w gruncie rzeczy niepasująca do naszego domu.

Tu jeszcze małe zestawienie "before and after""

Cała praca nad paterą ograniczyła się do ręcznego zeszlifowania starego lakieru najpierw grubym, później drobnoziarnistym papierem (może macie sprawdzone sposoby na szybie szlifowanie wszelkich obłości i krągłości?), odpylenia odkurzaczem i odtłuszczenia rozpuszczalnikiem. Na koniec, w około trzygodzinnym odstępie, nałożyłam dwie cienkie warstwy lakieru ogólnego stosowania Śnieżki. Całkowicie suchy (nieklejący w dotyku) staje się po około 8-9 godzinach. Największa zaleta to wykończenie z ładnym połyskiem, świetne krycie i niezbyt intensywny zapach.

Co prawda do Wielkanocy jeszcze miesiąc, ale lubię, gdy dekoracje pojawiają się wcześniej - nie tylko w grudniu. 

Prawda jest taka, że choć lubię przeglądać oferty sklepów z wnętrzarskimi dodatkami, ostatnio coraz trudniej skłonić mnie do zakupów. Wygląda to tak - zobaczę "coś", zachwycę się, uruchamia się wewnętrzne "chcę", ale równie szybko słyszę drugi głosik "naprawdę to jest niezbędne?" I zwykle wychodzi na to, że nie albo nagle wygenerowaną potrzebę potrafię zaspokoić sama - z pożytkiem dla portfela;)

Może więc mam w sobie coś z minimalistki?

Całkiem prawdopodobne, bo ani nie ciągnie mnie już do miliona poduszek porozrzucanych wszędzie (a te, co są, to nic innego jak radosny hand made), ani ochoty na rozstawianie świec i lampionów gdzie popadnie- z podłogą włącznie- nie mam, a w domu nie uświadczysz ani jednego spośród tak modnych obecnie plakatów. Mąż spytał nawet ostatnio ironicznie, czy aby nie jest za skromnie i nudno;)

Cóż, możliwe, ale dobrze mi z tym:)

Jednak z kwiatów ani myślę rezygnować:)

I tu ciekawostka - zdjęcie robiłam w czwartek, a tulipany stały w dzbanku już od soboty- nie, żebym się przechwalała, ale porady odnośnie przedłużania trwałości kwiatów są naprawdę skuteczne (wciąż stoją w salonie, jedynie zieleń liści nieco zbladła).

Kochani, czas na mnie, bo rano zaczynamy z Kornelką drugi tydzień naświetlań oczka - pobudka przed szóstą zdecydowanie nie jest tym, co lubię;)

Życzę dobrej nocy i wspaniałego tygodnia:)