Chlebowe opowieści.

Uwielbiam pieczywo, zwłaszcza świeży, jeszcze gorący chleb. Nieważne, że parzy spierzchnięte usta, że w głowie wciąż żywy przekaz z dzieciństwa "dostaniesz skrętu kiszek", że skórka bywa dla dziąseł boleśnie chrupiąca... Kocham ten smak, często już inny niż ten z dziecięcej arkadii, gdy na wsi ciocia piekła go w piecu chlebowym, ale wciąż budzący do życia wspomnienia. Jest w nich pachnące łąką mleko w metalowych kankach, gęsta śmietanka ubijana na najlepsze w świecie masło, nieidealny w kształcie pomidor zrywany z krzaczka i myty pod pompą. Jest też mąka, dwadzieścia lat temu wciąż jeszcze przywożona wprost z młyna, gliniany garnek z zakwasem i wielkie kwadratowe bochny pieczone na liściach- czasem chrzanu, a czasem kapusty. Ten chleb, pieczony zawsze w sobotę, starczał na cały tydzień- choć po dwóch dniach tracił chrupkość, pozostawał wciąż smaczny. Latem jedliśmy go z masłem, pomidorem i grubą kamienną solą, zimą przychodził czas smalcu i kiszonych ogórków. Noszę wciąż w sobie pamięć tych prostych smaków, coraz częściej staram się je odtwarzać- bo wspomnienia czasem bledną, a chcę je ocalić dla Kornelki. Z jednej strony to mój prywatny sprzeciw wobec zalewu konserwantów i wysokoprzetworzonej żywności- dlatego kiszę ogórki, nastawiam zakwas chlebowy, na żur czy barszczyk, robię konfitury czy domowe wędliny. Z drugiej- kieruje mną sentyment. Bo tamte zapachy i smaki to skarby z tych lat najmłodszych, choć już świadomych, to beztroska wiatru we włosach i radość z plecenia wianków, to czas prawdziwie wolny, przeżywany tym głębiej, że bez pośpiechu... To chwile gdy wszystko "mogłam"- opozycja dzisiejszego "muszę". Urodzona i wychowana w mieście- na wsi do dziś jestem trochę jak pies spuszczony z łańcucha czy ptak uwolniony z klatki. Ciocia i jej chleby pachnące od lat są czasem przeszłym, żyjącym w sercu. Kilka przepisów zostało w starych zeszytach- przepisałam je z pietyzmem i staram się wcielać w życie. Czasem dodam słonecznik, czasem garść rozmarynu czy łyżkę czarnuszki - płaczę ze szczęścia nad tym moim chlebem własnym - to cudowne rozrzewnienie:)

W moim domu rodzinnym chleba się nie piekło - mieliśmy "swojego" piekarza i tylko ze wsi zawsze wracałam z zawiniętym w serwetę bochenkiem. Po wyjeździe do Szkocji to chleba brakowało mi najbardziej- prawdziwego, pachnącego, z chrupiącą skórką. I wtedy nauczyłam się je piec. Czasem kruszyły się w rękach, czasem środek był wielkim zakalcem z "modną" czernią w postaci spalonej skórki. Jednak z każdym kolejnym szło lepiej:) Po powrocie bywało różnie, jednak odkąd nasze dziecko zainteresowało się pieczywem- staram się piec znów, odkurzam receptury, walczę o nieuśmiercanie zakwasu. Ostatnio trafił do mnie rzymski garnek- krążył w rodzinie od lat, przywieziony przez kogoś z italskich wojaży, przez nikogo nieużywany, przekazywany na zasadzie "a nuż wam się przyda". Cóż, u mnie zostanie na dobre;) Nie jest to oryginalny niemiecki Roemertopf, ale w ciągu dwóch dni piekłam w nim już trzykrotnie i zakochałam się na zabój:)

Trafił mi się egzemplarz w dolnej części szkiwiony, więc nie ma najmniejszego problemu z wyjęciem upieczonego bochenka.

Garnek rzymski to gliniane naczynie z pokrywką w kształcie klasycznej brytfanki. Można w nim przyrządzić niemal wszystko- od chleba i ciast, przez mięso i ryby, aż do zapiekanek i zup (tak, na przykład gulaszową:) - i to bez tłuszczu. Pamiętać trzeba o dwóch rzeczach- przed użyciem moczymy garnek około 20 minut w zimnej wodzie po czym osuszamy ściereczką i ZAWSZE wstawiamy go do zimnego piekarnika.

Moim rzymskogarnkowym debiutem był chleb gryczany- pożarliśmy go szybko i na gorąco, więc ostały się tylko zdjęcia z przygotowań;)

Druga była szynka - zasypana dzień wcześniej przyprawami, do pieczenia obłożona plastrami cebuli, ćwiartkami jabłek i kawałkami czosnku:

Poza cudownie kruchym mięskiem wszystko się rozpadło, więc zmiksowałam cebulkę z jabłkiem i powstał wyborny sos- nawet zdążyłam z szybką fotką;)

Dziś pokusiłam się o chleb owsiany:

To zdecydowanie będzie mój faworyt:)

Mimo radykalnej zmiany sposobu odżywiania i trybu życia w ogóle, postanowiłam nie rezygnować całkowicie z pieczywa- ale spożywać wyłącznie to własnej produkcji:)

W ramach wiosennych (tak, stanowczo zielono mi już w głowie;) porządków, postanowiłam pozbyć się wielu rzeczy- głównie tych, które przytargałam z moich niekończących się starociowych wędrówek (i których ,nie wiedzieć jak, wciąż przybywa...) - na pierwszy ogień pójdą te, które stoją u mnie dłużej niż pół roku i co do których tracę nadzieję, że "coś z nimi kiedyś zrobię". Poniżej te, z którymi już dziś jestem gotowa się rozstać, ale na pewno nie zdążę ich dziś wrzucić do klamociarni;

Kamerdyner- niewątpliwie to praktyczna dekoracja stylowej sypialni, ale u nas jednak miejsca nie znajdzie;)

Mini stoliczek - Kornelka ma już nieco inny:

Półeczka/taca z przegródkami - ma po dwa haczyki do zawieszenia- w pionie lub w poziomie:

Patera - duża, masywna, lakierowana

Wysoki świecznik na grubą świecę - twórca nie przewidział w konstrukcji bolca na tę świecę, co przy małym dziecku stwarza zagrożenie;)

Drewniana podstawka pod gorące naczynia - mam już inną, trochę większą (ta jest pośrednia między talerzem obiadowym a deserowym)

Przedmiotów będzie więcej, ale muszę znów zacząć spędzać trochę czasu w domu, żeby je ogarnąć;)

Na koniec perełka, w której się zakochałam - z półką mam olbrzymi problem- jest wspaniała, dębowa, ma nawet moje wymarzone wgłębienia na talerze - to jedyny w tej chwili przedmiot, z którym nie chcę się rozstawać, jednak jest "ale" - jest bardzo duża, nie wiem, czy znajdę kawałek ściany, gdzie mogłabym ja upchnąć, a więc to rzecz do rozważenia;)

Ostatni jest stolik, ale ten zostaje, jest już oczyszczony przed malowaniem.

Wczoraj dotarła do mnie przesyłka od Tikkurilii, a w niej puszka Everal Aqua semi matt w odcieniu Arctic Fox - jestem szalenie ciekawa tego koloru:)

Słowo się rzekło, więc uciekam malować;)

Dobrej nocy, kochani:)