Grudzień...

 

Uwielbiam, kiedy poranek wita ożywczą rześkością, a słońce skrzy się na oszronionych krzewach:) Bo czy taki ranek nie jest zapowiedzią wspaniałego dnia? Niestety nie każdy dzień nas tak rozpieszcza i każdy kolejny zjawia się coraz krótszy- wszak to już grudzień... Nie wiem, kiedy przyszedł, przecież dopiero co zaczynałam cieszyć się jesienią... Ale nic to, teraz czekam już na święta:) Zgodnie z silnym postanowieniem nie robienia w tym roku wszystkiego na ostatni moment- przygotowania rozłożyłam sobie w czasie. Ba, nawet prezenty już jako tako obmyśliłam, mam nawet pomysł na ich opakowanie:) Nie będzie już powtórki z nerwówki ostatnich przedświątecznych dni, o nie;)

 

Lubię hiacynty, ale nie myślałam, że będą mi umilały czas przedświątecznego oczekiwania. Nawet kilkakrotnie natknęłam się na nie w sklepach, ale nie skusiłam się, bo kojarzą mi się raczej z Wielkanocą... Jednak kilka dni temu zostałam nimi obdarowana przez jedną z Klientek, więc można powiedzieć, że same się do mnie wprosiły;)

Lubię nie wiedzieć, jaki będą miały kolor- jest coś ekscytującego w czekaniu aż rozkwitną:)

Stały się częścią dekoracji stołu, w towarzystwie świerku, świec i uplecionego z winogronowych pędów wianka:) Całość, mimo czterech świec, nie jest jednak moim wieńcem adwentowym- ten pokażę Wam następnym razem:)

Pędy zostały ścięte niemal tydzień przed tym, kiedy w końcu znalazłam czas, żeby się nimi zająć i niestety podsuszyły się już do tego stopnia, że nie dały się wyginać- od razu się łamały. Znalazłam jednak na nie sposób, mianowicie zafundowałam im godzinną gorącą kąpiel w wannie- pięknie zmiękły i mogłam już wić wianki:) Ten do dekoracji leciutko pozłociłam- zwariowałam wprost na punkcie złota (ale to już dawno i wciąż mi nie przechodzi;) i za nic nie dam sobie wmówić, że jest oklepane;)

 

Właśnie pod wpływem tej swoistej gorączki złota podrasowałam nieco jeden z jesiennych wianków- a co, też należy mu się świąteczna szatka, zwłaszcza że niebawem trafi do nowego domu, więc musi się godnie prezentować:)

 

Puszki z aniołkami, ze względu na swoją całkiem pokaźną wielkość i wspaniale korzystną cenę stały się od pierwszego wejrzenia czymś mi niezbędnym- wszak i pierniczkom trzeba zapewnić odpowiednie warunki;)

Wprawne oko dostrzeże dwie rzeczy- po pierwsze mój obraz wciąż czeka na oprawienie i powieszenie, więc będę musiała w końcu się przemóc i chwycić za młotek. Po drugie- wynalazłam kawałek, całkiem spory zresztą, cudownie mięciutkiego sztucznego futerka i niebawem nici pójdą w ruch i będzie się działo;)

 

W swoim czasie pozazdrościłam wielu z Was przeróbek starych swetrów, więc w końcu zabrałam się za jeden ze swoich- wzór jako sweter zupełnie nie w moim stylu, ale jako poduszka- jak najbardziej tak:) Szkoda tylko, że czarny, a nie czerwony, ale nie można mieć wszystkiego:)

Ponieważ z igłą czy maszyną nie zawsze rozumiemy się tak, jak bym chciała, w ruch poszło moje niezawodne szydełko- najpierw wyszydełkowałam sobie na swetrze dwa kwadraty, później je wycięłam i połączyłam również szydełkiem. Podobnie zabezpieczyłam szwy od środka, żeby nie zaczęły się strzępić. Jak na pierwszą swetrową metamorfozę- efekt spełnił całkowicie moje oczekiwania:)

 

Wczoraj wpadł mi też w ręce sznurek, a że w głowie wciąż miałam schemat szydełkowych serwetek- użyłam go do stworzenia podkładki pod garnek i wszelkie inne gorące naczynia:)

Sprawdza się znakomicie i na pewno powstaną kolejne:)

 

Musicie mnie gonić, kiedy tak się rozpisuję, bo czasami ciężko mi przestać:)

Zmykam więc;)

 

Miłego wieczoru:)

Madelinka