Podaj dalej albo nie, eklerki i cała reszta;)

Podaj dalej albo nie, eklerki i cała reszta;)

Ponad dwa tygodnie temu, zobligowana własnym udziałem, ogłosiłam zabawę w "podaj dalej" u siebie- o, tutaj- i cisza. Nikt się nie zgłosił. W pierwszej chwili pomyślałam, że może nikt nie wierzy, że potrafię przygotować miłą niespodziankę, ale to chyba nie to jest przyczyną;) Przeglądając różne blogi widzę, że zabawa zataczała już szerokie kręgi i chyba się znudziła/wypaliła/wygasa? Ale niezręcznie mi, że ja niespodziankę dostałam, a nie mam jak posłać jej dalej, więc pomysł jest taki- jeśli ktoś jest chętny, proszę, niech wyrazi to poniżej, a ja mini niespodzianki przygotuję, a potencjalnych adresatów niniejszym zwalniam z "podania dalej"- wszystko ma swój koniec i tyle:) Jeśli chętnych będzie więcej- a zgłaszać się można do następnego posta- urządzimy losowanie:)
 
W konfrontacji z miłością do czekolady i słodkości wszelakich, niestety wciąż to nie ja prowadzę. Żebym nie miała wyrzutów sumienia sama- ktoś ma ochotę na eklerki;)?
 
Zdjęcie archiwalne, a przepis raczej z tych łatwych, bo nie przepadam za utrudnianiem sobie życia, w kuchni zwłaszcza.

Eklerki tudzież ptysie:
1 1/4 szklanki mąki,
125g masła,
szklanka wody,
1/4 łyżeczki soli,
4 jajka

Krem:
żółtko(niekoniecznie),
1/2 litra mleka,
2 łyżki mąki pszennej,
2 łyżki mąki ziemniaczanej,
3/4 szklanki cukru,
150g miękkiego masła,
łyżka gęstej śmietany
W wersji dla zabieganych można użyć gotowego kremu "Karpatka bez gotowania", choć ja wolę krem tradycyjny;)
 
1) Przygotowujemy ciasto na eklerki: wodę zagotowujemy z masłem. Odstwiamy z ognia. Wsypujemy mąkę i sól, bardzo dokładnie mieszamy i następnie studzimy. Do zimnego ciasta wbijamy po jednym jajku i miksujemy do uzyskania gładkiej masy.

2) Piekarnik nagrzewamy do temperatury 200 stopni, blaszkę do pieczenia natłuszczamy. Szptycką wyciskamy podłużny kształt eklerków lub układamy łyżeczką niewielkie okrągłe porcje ciasta na ptysie, zachowując między nimi odstępy. Piec ok. 25-30 minut aż pięknie wyrosną i zrobią się złotobrązowe.

3) Przygotowujemy krem: odlewamy ok. pół szklanki mleka, rozrabiamy w nim mąkę i mieszamy z żółtkiem, resztę zagotowujemy z cukrem, dodajemy mąkę, dokładnie mieszamy, odstawiamy do ostygnięcia. Zimny budyń miksujemy z miękkim masłem na puszysty krem dodając łyżkę śmietany.

4) Upieczone i ostudzone ptysie bądź eklerki kroimy na pół, napełniamy kremem, ptysie posypujemy cukrem pudrem, eklerki oblewamy czekoladą i... gotowe:)
 
 
Moje hiacynty zaskakująco szybko rozkwitają, napełniły cały salon wiosennym zapachem i okazało się, że nie do końca są moje, bo miałam tylko białe i różowe, a przynajmniej jeden ewidentnie zaczyna mi wyglądać na niebieski, więc musiałyśmy z Mamą pomylić cebulki. Ale nic to:)

Różowy tak wyglądał wczoraj wieczorem:
A  dziś już tak:
Białe zrobiły mi miłą niespodziankę i wypuściły każdy po jeszcze jednym pędzie kwiatowym:

 Jeden ewidentnie zaczyna być niebieski:

A na ostatniego wciąż czekam, choć to chyba różowy;)
 
Od tygodnia męczę wciąż jedną serwetkę i wciąż ją pruję, bo we wzorze siatki wciąż gdzieś mi o jedno okienko za dużo wyskakuje i potem reszta się nie zgadza, ale postawiłam sobie za punkt honoru (po piątym pruciu), że się nie dam i skończę wredną cholerynę- jeszcze w tym tygodniu, mam nadzieję.
 
Balzak nie przepada za aurą w rodzaju międzyzimia względnie przedwiośnia i odmawia wychodzenia z domu:/
 
A to taki mały przerywnik z przedziwnego mechatego kordonka- na szpulce wygląda ładnie, ale ciężko z nim współpracować i lepiej się nie pomylić, bo ciężko później cokolwiek spruć (wiem, bo próbowałam:/)
 
Pozdrawiam wszystkich serdecznie i życzę przyjemnego wieczoru:)
 
 
 
Tęsknota za wiosną

Tęsknota za wiosną

Stęskniłam się za wiosną i dziś ta tęsknota znalazłą ukojenie:) I nieważne, że wczorajszą biel miękkiego puchu zastąpiła dziś brudnoszara rzeczywistość topniejących trawników- istotne, że wciąż jest pięknie i słonecznie, bo przecież mogę patrzeć w niebo, a nie pod nogi:)
 
Wpuściłam też wiosnę "na salony", bo hodowane w maminej piwnicy hiacynty dojrzały już do przenosin i znalazły miejsce w stojących dotąd bezużytecznie kielichach, a dwa ostatnie- w pucharkach:D
 
 





 
Nie mogłam się też powstrzymać przed kupnem sporych rozmiarów lampionu, bo choć mało może ma wspólnego z wiosennymi klimatami, to po prostu mnie zauroczył, również przystępną ceną:D
 
 
 
Hihi, teraz dopiero zauważyłam, że w tle widać jeszcze choinkę, ale w tym tygodniu czeka ją rozbieranie:)
 
Pochwalę się też jedną z moich "pochodni". Długo leżała zanim doczekała się montażu na ścianie;)
 
 
Nie wiem dlaczego, ale w moim wciąż będącym w trakcie urządzania mieszkanku, to jeden z ulubionych elementów:)
 
Kończąc pozdrawiam Was serdecznie i dziękuję za miłe komentarze:)
 
 
 
 
Zasypani i patchworkowa szydełkowa, co miała być poduszką;)

Zasypani i patchworkowa szydełkowa, co miała być poduszką;)

Śnieg mamy już od kilku dni, ale dziś poczułam się prawdziwie "zasypana":D Drepcząc z samego rana do salonu cóż zobaczyłam? Otulone śniegiem niebo, a raczej jego fragment i to w jakże pięknym kształcie:)
 
 
 
Skończyłam też drugą serwetkę, która w początkach swego powstawania wcale serwetką być nie miała, ale w miarę nabierania objętości okazało się, że poduszki z niej nie będzie, bo znów rozmiar kordonka nie taki i całość wyszła za duża- tak to jest, kiedy się robi "po swojemu", a nie "z przepisu";)
 
 
Kiedyś już pisałam, że nie przepadam za robótkami patchworkowymi. Nawet lubię robić poszczególne elementy, ale mam alergię na ich zszywanie i rzadko mi to wychodzi. Tym razem poszło jako tako, ale chyba jednak zostanę przy szydełkowaniu jednoelementowym;) Tym bardziej podziwiam te z Was, które wyczarowują przepiękne pledy, narzuty czy inne patchworkowe cuda:) Ostatnio podziwiałam pastelowy kocyk u Martuchnaj i bajeczny pled u Eweliny . Ech, ja chyba nigdy się o takie nie pokuszę, bo cnota cierpliwości jakoś mnie nie dotyczy;)
 
 
Od jakiegoś czasu jestem chora na tęsknotę za... parapetem. Tak, moi drodzy, za parapetem właśnie. Mam trzynaście okien+duże balkonowe i trzy od sufitu do podłogi tworzące wnękę- coś na kształt mini oranżerii w kuchni i tylko JEDEN parapet i to jeszcze pod oknem najmniej atrakcyjnym, w najciemniejszym i najchłodniejszym pokoju:( I na pewno nie jest to miejsce, gdzie kwiatki chętnie by rosły. A tak mi się podobją piękne słoneczne parapety, jak choćby ten, któy wczoraj w wiosennej odsłonie pokazała Malanka...
 
Ale dość narzekań. Pogoda piękna, lekki mrozik i dużo słońca, więc zapakuję moje dziecię w wózeczek i idziemy na spacer:)
 
Zobaczcie, jak moja kruszynka już urosła:)
 
Budyniowa szarlotka i zabawa w ustawienia:)

Budyniowa szarlotka i zabawa w ustawienia:)

Nawet nie podejrzewałam, że mam tyle zdjęć- idą nie w setki, ale grube tysiące. Wiadomo- są i lepsze, i gorsze, ale każde z nich przywołuje jakieś wspomnienia, więc przeglądanie zajmuje duuużo czasu. Dziś zdjęcia "kulinarne" podziałały mi trochę na nerwy (staram się ograniczyć troszkę słodycze;), ale tylko troszeczkę;)
 
W trakcie tego przeglądania, trafiłam na budyniową szarlotkę- naprawdę to najlepsza, jaką jadłam, a że cieszy się sporą popularnością, może i ktoś z Was się skusi?


 
Potrzebne będą:
 
1/2 kg mąki pszennej,
szklanka cukru,
2 jajka,
250g masła lub margaryny,
2 opakowania cukru waniliowego,
2 łyżeczki proszku do pieczenia,
2 opakowania budyniu śmietankowego lub waniliowego,
700ml mleka,
ok. kilogram jabłek,
2 łyżeczki cynamonu,
lukier lub cukier puder do posypania

1) Z mąki przesianej z proszkiem do pieczenia, cukru z cukrem waniliowym, masła i jajek zagniatamy gładkie ciasto, wkłądamy je na chwilę do zamrażalnika- na 15-30 minut.

2) W tym czasie gotujemy budyń i przygotowujemy jabłka-obieramy je i trzemy na tarce z największymi oczkami- jeśli ktoś lubi, może je pokroić w cieniuteńkie plasterki. Jabłka mieszamy z cynamonem.

3) Wyjmujemy ciasto, dzielimy je na dwie części, jedną wylepiamy blachę do pieczenia, na ciasto wykładamy jabłka( gdyby puściły zbyt wiele soku- należy go odcisnąć), jabłka polewamy gorącym budyniem. Całość przykrywamy drugą częścią ciasta.

4) Piekarnik nagrzewamy do temperatury 180-190 stopni, wstawiamy ciasto, pieczemy ok.45-50 minut- na złoty kolor. Po upieczeniu ciasto grubo posypujemy cukrem pudrem lub lukrujemy.
 
Smacznego:)
 
Bawię się dziś ustawieniami, więc podejrzewam, że wygląd mojego bloga wciąż się dziś zmieniał;) Jeszcze nie do końca jestem zadowolona z efektów, ale ostatnie tło jakoś szczególnie mi przypadło do gustu:)
 
Pozdrawiam serdecznie i życzę dobrej nocy:)

Wyniki rozdawajki i pierwsza serwetka:)

Wyniki rozdawajki i pierwsza serwetka:)

Witam serdecznie w ten mroźny poranek:)
 
Ponieważ jestem niesamowicie z siebie dumna (tak, jestem,choć może przesadzam i nie ma się czym chwalić, ale co tam;), pierwsze, co robię, to przedstawiam Wam pierwszą skończoną z zaczętych ostatnio serwetek- nie jest jeszcze usztywniona i naprężona, bo tym się zajmę, jak skończę wszystkie, ale jestem z siebie zadowolona. Ba, widzę, gdzie mogłabym się bardziej przyłożyć, ale jak na kogoś, kto na ładnych kilka lat wziął rozbrat z szydełkiem, to chyba nie jest źle:)
Serwetka jest w kolorze, hmm, kawy z mlekiem, z lekkim połyskiem. W schemacie, z którego robiłam, zalecony był cieńszy kordonek, ale miałm akurat taki, więc musiał być;) W tej chwili ma wymiary 22 na 42 cm, ale po naprężeniu pewnie troszkę się zmienią. Ale już kończę z tym samozachwytem:D A jak Wam się podoba?

Nie przedłużając, ogłaszam też wyniki mojej minirozdawajki- drogą losowania padło na Umbrellę i do niej też powędrują podkładki:) Prześlij mi proszę adres na maila, to podreptam jak najszybciej na pocztę:)
Dziękuję Wam wszystkim za udział:)

Pozdrawiam cieplutko, zmykam równie ciepło opatulić Kornelcię i ruszamy na spacerek:)

Ekspresowa minirozdawajka i rozważania o chlebie:)

Ekspresowa minirozdawajka i rozważania o chlebie:)

Ale na początek chciałabym Wam wszystkim podziękować za komentarze, jakie u mnie zostawiacie, a w nich tak wiele miłych słów:) Grzeją serce, kiedy zasiadam przed komputerem w luksusowych chwilach, które mam tylko dla siebie. Sprawiacie, że się uśmiecham, bo czasem wystarczy kilka dobrych słów i nawet najbardziej szary dzień nabiera barw:)
 
Obudziłam się rano z silnym postanowieniem uporządkowania swojego szydełkowania. Bo od kiedy do niego wróciłam, szydełko wciąż mi w głowie. Pozaczynałam kilka rzeczy,wciąż zaczynam coś nowego, a rzeczy wcześniejsze leżą odłogiem. Dlatego też postanowiłam chronologicznie je podokańczać. Na pierwszy ogień poszła serwetka, którą mam nadzieję(rozmowy z aparatem trwają, na razie on wygrywa w dyskusji i zdjęć brak) pokazać w następnym poście. Później będą podkładki pod filżanki lub kieliszki- takie maleństwa. Następne w kolejce są trzy do połowy zrobione serwetki i niespodzianka, bo szykuję dla Was candy;)
A wracając do podkładek- o tu pokazywałam biało-zielone, czyli w kolorach całkowicie nieobecnych w naszym mieszkaniu. Nie lubię jednak, kiedy coś bezużytecznie leży w pudle, więc może komuś z Was się spodobały? Jeśli tak, ogłaszam ekspresową minirozdawajkę:)
Nie trzeba wklejać u siebie banerka, wystarczy zgłosić chęć ich posiadania w komentarzu pod niniejszym postem. Jeśli chętnych będzie więcej, nastąpi losowanie- przy poniedziałkowej porannej lub południowej kawie(zależy, o której Kornelka wstanie;)
 
Dziś może jeszcze troszkę poprzynudzam, ale od rana snuję swoje "chlebowe" refleksje. Zaczęło się od śniadania, na które M. przyniósł świeżutki, jeszcze lekko ciepły chlebuś- rzecz jasna niekrojony i na zakwasie:) Z powodu strajku aparatu musicie mi wierzyć na słowo, że rozpryskująca się pod nożem złociście rumiana skórka urzekła mnie bez reszty;) A ten smak... Cudowny... Niebiański... Ach, i znów jestem głodna...
Uwielbiam pieczywo, choć ta miłość nie służy boczusiom, więc ciągle musimy iść na kompromisy. Chleb często piekę sama- w piekarniku lub gdy czasu mniej- w maszynie, która oszczędza mi też wyrabiania. Poszperałam w starych zdjęciach i znalazłam kilka z moimi ulubionymi wypiekami. Więc się pochwalę, co lubię najbardziej z rzeczy pieczywowych;)

Chlebek słonecznikowy- czasem ziarenek sypię tak dużo, że wychodzi zakalec, ale i tak jest pysznie;)
Scones serowe- to już bardziej przysmak M., ale i ja lubię czasem zjeść taką cieplutką bułeczkę na niedzielne śniadanie- oczywiście obficie obsmarowaną masełkiem:D

 Bagietka... Ach, te bagietki... Porządnie spieczoną potrafię pochłonąć w całości:(
 Chlebek sezamowy- ten preferuję z masełkiem i miodem, najlepiej akacjowym.
 Chlebuś na miodzie- dość ciężki, razowy, na zakwasie... I nieważne, że nieraz muszę ten zakwas hodować półtora tygodnia, żeby mi starczyło;)
 Lekki puszysty chlebek pszenny- smakuje troszkę jak bułeczka, troszkę jak tostowy- zabójstwo dla boczkówalbo raczej raj na ziemie, bo rosną na nim perfekcyjnie:D
I jeszcze chałeczka drożdżowa, zawsze w wersji wytrawnej, na słono, najlepiej z odrobiną ziół, choć potrafię się bez nich obejść:)
 
 
I w ten sposób znacie już moje chlebowe słabostki (o słodkościowych będzie mowa innym razem;)
 
Kończę i zmykam szykować kolację:)
Pozdrawiam Was serdecznie:)
 
                                                                                                          
Są takie chwile... I wyróżnienie:)

Są takie chwile... I wyróżnienie:)

Są takie chwile, kiedy Kornelka śpi, Balzak pochrapuje na moich stopach, a M. na kanapie (choć to ostatnie zdarza się nieczęsto, kiedy ktoś pracuje po 12 godzin siedem dni w tygodniu), a ja siedzę z filżanką parującej herbaty w dłoniach,cudownie pachnącej miodem, imbirem i malinami (cóż, zestawienie może dla niektórych dziwne, ale dla mnie idealne), z niedokończoną serwetką na kolanach i porzuconą w połowie książką i po prostu myślę. Odpoczywam. Marzę. W takich chwilach nieważne są boczki, których przydałoby się pozbyć- ważna jest radość z delikatnego smaku drożdżowej muffinki. Nie liczą się drobiny kurzu, które można by już zetrzeć, ale ciepły blask świecy, niczym zapowiedź wiosny pachnącej konwaliami. Nie myślę o aparacie, który znów strajkuję, tylko po cichu czekam, kiedy się ze mną przeprosi. Nie planuję zakupów, nie układam planów na kolejny tydzień, nie myślę o tym, co zrobić powinnam. Na to przyjdzie czas później. Teraz jest moja chwila, czasem krótka, ale wystarczająca, żeby nabrać dystansu:)
Przyłączycie się?:)


Korzystając z okazji, że mam czas tylko dla siebie, chciałabym bardzo podziękować Ali za wyróżnienie- niesamowicie mnie tym ucieszyłaś:) Z przyjemnością odpowiem na pytania, ale nominacje na razie odłożę na później, bo spodobało mi się tyle blogów, że w tej chwili nie umiałabym wybrać kilku:)

1.Stare czy nowe ?
Hmm, najlepiej połączone:)
2. Zima czy lato ?
Zimą pragnę lata, latem- zimy;)
3. Słońce czy deszcz ?
Słońce, choć ciepłym letnim deszczem nigdy nie gardzę:)
4. Narty czy sanki ?
Sanki, choć i z nich spadam:)
5. Lody czy ciastko ?
Lody na ciastku, najlepiej duuużym:D
6. Tv czy radio ?
Żadne z powyższych- najlepiej mi we własnym towarzystwie;)
7.Zielony czy czerwony ?
Szkocka krata:)
8. Płaszcz czy kurtka ?
Płaszcz, choć może być taki kurtkowy.
9. Urlop z rodziną czy solo ?
Rodzinnie- oby tylko był;)
10. Jaki pamiętasz prezent bożonarodzeniowy otrzymany w dzieciństwie ?
Psotkę- sunię, która ze mną dorastała:)
11. Święta Bożego Narodzenia czy Wielkanoc ?
Boże Narodzenie:)

Życzę miłego wieczorku i zmykam kończyć serwetkę:)
Na ratunek pamięci, czyli jak zrobić wianek-przypominacz

Na ratunek pamięci, czyli jak zrobić wianek-przypominacz

 
Mam problemy z pamięcią.Zaczęło się w ciąży (w szkole rodzenia usłyszałam, że tak czasem bywa;-) i z każdym dniem jest gorzej. Zapomnieć potrafię o wszystkim, czasem nawet w drodze po daną rzecz. Kiedyś, jeszcze na studiach, miałam korkową tablicę i tam przypinałam sobie karteczki-przypominajki. Teraz z jednej strony też by mi się przydała, ale z drugiej- takie tablice jakoś zwykle estetyką nie grzeszą i nie mam pomysłu, gdzie mogłabym ją wcisnąć, żeby była na widoku, ale nie raziła w oczy. Kto zdążył mnie troszkę poznać, ten wie, że mam słabość do wianków, więc umyśliłam sobie, że właśnie wianek będzie mi służył za przypominacz.
 
A że nabrałam nawyku do fotografowania swoich poczynań, to może i komuś jeszcze ten pomysł się spodoba.
 
Potrzebny nam podkład do wianka- ja mam mega zapas słomianych, więc takiego użyłam, ale równie dobrze albo i lepiej- bo znacznie lżejszy i łatwiej coś w niego wpinać- może być ze styropianu czy pianki florystycznej. Oprócz tego musimy mieć materiał do owinięcia- tu panuje pełna dowolność w wyborze tkaniny- w moim przypadku jest prosto, czyli juta w roli owijacza. Do wianka o średnicy 20-25 cm potrzebny nam pasek materiału o szerokości 4-6 cm i długości 3,5-4m (lub 3-4 krótsze kawałki-łatwiej pójdzie owijanie).
 
Od spodu za pomocą kleju na gorąco przyklejamy początek materiałowego paska i owijamy cały podkład.
 
Właściwie w tym momencie możemy już tylko zrobić zawieszkę, np. ze sznurka i przypominacz gotowy.

 
O wiele jednak lepiej będzie się prezentował jakoś ozdobiony- koronką, koralikami, kwiatkami- innymi słowy czymkolwiek, co nam się podoba i pasuje do wystroju. Ja postanowiłam jeszcze spreparować sobie postarzone karteluszki, na których będę zapisywać to, o czym powinnam pamiętać.
 
W tym celu podarłam na kawałki kartki A4 od ksero- pilnując, żeby miały odpowiednio artystycznie krzywe brzegi;) W każdej zrobiłam dziurkaczem otworek (to już konieczne nie jest) i całości zafundowałam piętnastominutową kąpiel w mocnej herbacie.
 
Po wyschnięciu miałam takie oto "stare" karteczki:
 
Spiełam je starym kolczykiem:
i przymocowałam go do wianka.
 
Całość prezentuje się tak:
Zawieszka to równie stare "perły" przysłane kiedyś jako dodatek do zamówionych kosmetyków. A że pinezki tablicowe zwykle nie są w zbyt pięknych kolorach, postanowiłam używać krawieckich szpilek z perełkami.
 
Jak Wam się podoba?:)
 
 
A teraz z innej beczki, mianowicie chwalę się;) Wczoraj przybył mi kolejny roczek- znów jestem o rok piękniejsza:D Były kwiatki, cieplutkie kierpce, kolejny storczyk do kolekcji, M. utrafił w mój zapachowy gust z perfumami (Code), ale najbardziej ucieszyło mnie coś innego i tym właśnie będę się chwalić- późnym wieczorem do drzwi zadzwonił kurier z pokaźnych rozmiarów paczką o równie pokaźnej wadze. Podpisałam, odebrałam i rzecz jasna nie powstrzymałam się przed otwarciem. A tam co? Otóż mój M. pamiętał, jak kilka dni temu wspomniałam, że w Weltbildzie trwa wielka wyprzedaż książek i miło byłoby kupić sobie jakieś czytadła, najlepiej powieści historyczne. I co mój dzielny M. zrobił? Zamówił te wszystkie, które jego skromnym zdaniem podpadały pod kategorię "powieść historyczna,czas akcji przed II połowa XIXwieku"(późniejsze lata już mniej mnie "poruszają";-) Z rozpędu sprawił mi też jedną o średniowieczu i drugą o zabawach z niemowlęciem:)